Translate

giovedì 17 settembre 2015

Poesia galiziana

Din que non falan as plantas nin as fontes, nin os paxaros...



Din que non falan as plantas, nin as fontes, nin os paxaros,
nin a onda cos seus rumores, nin co seu brillo os astros,
dino, pero non é certo, pois sempre cando eu paso,
de min murmuran e exclaman:
-Aí vai a tola soñando
coa eterna primavera da vida e dos campos,
e xa ben pronto, ben pronto, terá os cabelos canos,
e ve tremendo, atericida, que cobre a xeada o prado.


-Hai canas na miña cabeza, hai nos prados xeada,
mais eu prosigo soñando, pobre, incurable somnámbula,
coa eterna primavera da vida que se apaga
e a perenne frescura dos campos e as almas,
aínda que os uns esgótanse e aínda que as outras se abrasan.

Astros e fontes e flores, non murmuredes dos meus soños,
sen eles, como admirarvos nin como vivir sen eles?

Rosalia de Castro poetessa galiziana, nata a Santiago de Compostela


sabato 12 settembre 2015

In cammino




Cattedrale di Santiago de Compostela
Il profondo accorrere alla sicurezza
trova in me attitudini a seguire e
all'imitare lo scorrere dell'acqua,
il passo di chi mi sta davanti,
lo specchio che mi riflette.
L'utilità di ogni mio gesto è
garanzia di successo
per gli altri: sarebbe meglio
se fosse subito lasciata e appena colta
come mi insegna l'errante passato
di cui, immenso, non ho misura.
Un tempo nuovo mi attende,
tra i pochi o i molti,
tra il volere ed il potere,
tra il numero e l'intesa,
fra il profumo animale dell'eucalipto e
il rintocco esausto della campana di Santiago.